Vanmorgen werd ik wakker, en dacht ik na over hoe het seizoen nu loopt bij de B2, en dat is soms met pieken en dalen (heel weinig dalen hoor) maar als coach moet je soms minder leuke beslissingen nemen, en vandaag waren dat er twee (ik ga natuurlijk niet zeggen, wat deze waren, want dat blijft intern bij ons team). Sommige denken wel eens, trainen en coachen is leuk (ik vind dat ook, anders doe je het niet), maar het is niet zo simpel als het lijkt, je krijgt te maken, met allerlei zaken (soms leuk, en soms niet leuk). Het is dan ook een uitdaging om aan het begin van het seizoen er een team van te maken. En zoals jullie weten, is de B2 een echt hecht team, en dat merk ik met mijn ervaring, aan allerlei zaken. Wij bespreken ook alles samen met elkaar, maar ik heb dan wel de eindbeslissing. En dan is het wel leuk, als ook ik het anders zie dan ons team, en hun optie toch beter is. Maar goed vandaag, om 14.00 uur verzamelen, ik was voor die tijd, een half uur alleen (het vierde had gespeeld (zie hun verslag), en kon rustig alle optie voor de wedstrijd bekijken. Jaela, was wat vroeger en met haar over korfbal zitten praten. Uiteindelijk vertrokken wij richting Bussum om daar om 15.35 uur te spelen tegen DOC B1. Wij begonnen met Mirte, Jaela, Boasz, Fleur (aanval), Dieuwke, Liv, Silke en Jeremy (verdediging), en op de bank zeten Mila en Kyran. Wij voerden direct de druk op, en kregen veel kansen, maar zoals bekend is kunnen wij moeilijk scoren (ondanks dat wij daar een deel van de trainingen mee bezig zijn). En dan gebeurt het onvermijdelijke, het doelpunt valt aan de andere kant, na slecht verdedigen. Maar ons antwoord volgde direct, en het was Mirte (klein kansje) die de 1-1 scoorde. Daarna een gelijk opgaande wedstrijd, met kansen aan beide kanten. Helaas raakten wij geïrriteerd, en zakte de concentratie, en zo werd het door fouten 4-1, binnen zes minuten. Vlak voor rust herpakten wij ons en scoorde Jaela (schot) de 4-2.
In de rust, een pittige bespreking, waarbij Silke vroeg, of zij het woord mocht voeren, voordat ik dat zou doen. Bij ons werkt dat altijd (want het blijft een teamsport, en iedereen is daarin belangrijk). Mila kwam erin voor Jaela (die te erg geïrriteerd was, en ik even rust wilde gunnen). Wij stonden nu wel sterk, maar de kansen bleef misgaan, en zo werd het 5-2. Jaela, was inmiddels tot rust gekomen en kwam erin voor Liv. Gedurende de tweede helft zag je ons weer in ons spel komen, en ook bij de vrije ballen (wij hebben twee vaste nemers, namelijk Silke en Jaela, en die oefenen ook op de training daarin). En ja, het maakt mij dan ook trots, welke variatie die zijzelf dan beslissen om te nemen. Wij kregen een overwicht, en het was Dieuwke, die haar harde werken beloont zag met een schot van afstand. Daarna zetten wij druk, maar de tijd was te kort, en zo verloren wij wederom met een klein verschil. Na afloop even balen, maar in de (groeps) huddle aangegeven, dat wij weer veerkracht hebben getoond. Wij vertrokken richting huis, maar er was een ongeluk gebeurd, dus stonde twee auto’s in de file. Ik zat samen met Fabian (die nog even langskwam), te babbelen, en te wachten tot iedereen veilig in Houten was. En als je dan ziet wat er voor gekkigheid ze in de app gooien, dan zie je hoe hecht wij als team zijn. Uiteindelijk was iedereen binnen, en kwamen ze ook nog even binnen om een fijn weekend te wensen, en zo was ik pas om 19.00 uur thuis. Maar ondanks de nederlaag, met het gevoel, dat er niets tussen ons kan komen als team.
Theo Bosmans
