Terwijl ik dit verslag schrijf, met op de achtergrond de muziek van de Shirelles (ik denk dat jullie daar nooit van gehoord hebben, een meidenband uit het begin van de jaren 60), denk ik terug aan mijn eerste stappen in het korfbal, en hoe toen alles anders ging en was toen (ik was toen 11). En dan word ik toch een beetje emotioneel, en zeker na wat er vandaag gebeurde, op een mooie zaterdagmorgen in Amersfoort. Want zoals jullie inmiddels wel weten, hebben wij een missie, en dat is beter en sterker te worden. Ik zie dan ook hoe hard er getraind wordt, tweemaal in de week. En hoewel er ook gelachen wordt tijdens de oefeningen, is de afsluitende partijvorm van een half uur echt pittig (wij trainen tweemaal anderhalf uur, in de week) en is iedereen erg serieus en fanatiek. Iedereen vergeet weleens, dat het merendeel komt uit de C3, en dat er spelers zijn die daar nog eigenlijk in horen te zitten. Maar goed, ik ben zelf verspreid over vijf dagen met alles wat met de B2 te maken, en ik zie dat het zijn vruchten afwerkt. En zijn wij inmiddels een hechtteam, waar alles met elkaar besproken wordt, en zo maak je er 1 geheel van. En ja zeggen sommige van jullie dan, het blijven jeugdspelers, maar plezier gaat samen, met het willen presteren, en dat is een afweging die je als coach en trainer maakt. En ook of jij je er als trainer voor wil inzetten.
Maar genoeg hierover, jullie willen natuurlijk weten, hoe de B2 presteerde, na twee nederlagen en een laatste plaats. Nu goed, er was wat voorgevallen op maandagavond, maar dit hebben wij als team met elkaar opgelost, en je zag dat na de oplossing, dat dit werkt. Wij vertrokken naar Amersfoort om tegen de nog ongeslagen koploper te spelen. Bij de bespreking aangegeven hoe te spelen, en waar de zwakte van de tegenstander ligt (ga dit natuurlijk niet verklappen). Wij begonnen met Mirte, Jaela, Boasz, Kyran (aanval), Fleur, Silke, Jeremy, en Joris (verdediging), en op de bank zat Liv. De wedstrijd was op gras, dus uitkijken. Het begin was niet scherp van ons, zeker het verdedigen, was niet zoals vorige week, en misschien had dat te maken, met het gedoe van de afgelopen week. Maar je zag langzaam, de wil opkomen om te gaan. En ja hoor na een mooi opgezette aanval was, het Mirte (schot) die de 0-1 scoorde. Kyran moest helaas uitvallen met een blessure, en Liv kwam erin. Daarna zette Soesterkwartier druk, maar wij bleven ons spel spelen zoals ik het graag zie. Maar de kansen werden niet benut en ook Soesterkwartier kreeg er een paar, en daar viel de gelijkmaker uit. Het spel werd daarna rommelig aan beide kanten, maar Joris (schot) wist de ruststand te bepalen op 1-2.
In de rust duidelijk afgesproken wat beter kon (er waren irritaties bij spelers), en uitgesproken hoe verder te gaan, en alleen ons eigen spel te blijven spelen. De tweede helft, begonnen wij nu wel scherp, en door direct druk te zetten op de tegenstander. Fleur (schot) scoorde fraai, na een ook nu weer mooi opgezette aanval de 1-3. Daarna aan beide kanten veel plaats fouten, maar zeker aan onze kant werd de bal vaak direct weer terug veroverd (dus minder ergernis, en ook goed voor de bloeddruk, ha,ha). Helaas werd de druk groot en viel de 2-3. Maar het antwoord volgde direct want een dieptebal van Liv werd fraai afgerond door Jaela. En zo was het verschil weer twee. Het werd nu een spannende wedstrijd, waar van beide kanten hard werd gevochten voor elke bal. Het werd 3-4, en de finale van de wedstrijd, was zelfs voor de ouders spannend. Maar wij hielden het hoofd koel, en wonnen deze wedstrijd op inzet en karakter, en laten zien dat als er tegenslag, je met team daar sterker uitkomt. Ik was na afloop dan super trots, en best emotioneel, zeker omdat wij dit nu al kunnen, en dat na drie weken. Komende week spelen wij thuis tegen SKF B6 om 11.40 uur, en kom eens kijken en ons aanmoedigen, en zie je wat een toppers dit zijn.
Theo Bosmans
