Volkomen onverwacht werd ik op de slotdag tijdens het sportgala naar voren geroepen. Precies op de dag dat Trijnie en ik 51 jaar getrouwd waren. Trijnie is in de middag zelf ook aanwezig geweest. Echter op het gala was ze al terug naar het verzorgingshuis terug .De avond erbij zou te vermoeiend zijn. Het bleek, dat ik gedecoreerd werd wegens minimaal 50 jarig lid van de korfbalbond. Om precies te zijn de KNKV. In 1969 kreeg ik nl. verkering (zo heette dat toen nog) met Trijnie. Zij was lid van Vitesse in Beilen (opgericht in 1916). Ik ben toen ook maar gauw lid geworden. Vervolgens heb ik mede in 1974 Stadskanaal opgericht.
In 1982 verhuisden we naar Houten. De eerste week stond er al een bestuurslid voor de deur, of ik trainer zou willen worden. Sinds dien ook lid gebleven en dat zou dit jaar 54 jaar zijn. Dat was de reden, waar door ik werd verrast met een mooie decoratie in de vorm van een zilveren speld. Indertijd had je nog een gescheiden algemene en christelijke bond. Houten was toen een dorpje met 8000 inwoners en om genoeg leden te kunnen krijgen werd het een zaterdag ploeg. Inmiddels heeft de vereniging voor de tweede maal de 400 leden overschreden.
In alle jaren heb ik veel meegemaakt bij Victum. Eigenlijk heb ik (op penningmeester na, alle functies voorbij zien komen. Van bestuurslid, naar voorzitter en allerlei trainer functies. Met een kleine kern van mensenzijn we met tienen gestart en o.a. het weekend. Waar de naam van Teunie van Os eeuwig verbonden blijft. Het toppunt was het Nederlands kampioenschap aspiranten in de zaal. De medaille heb ik nog.
Door ziektes hebben we de laatste jaren een stapje terug moeten doen. Toch jeuken mijn handen af en toe wel. Leuk is, dat onze familie een complete korfbal dynastie is geworden. In 1932 is mijn vader begonnen, daarna Trijnie en ik en vervolgens Peter en Arjan en tenslotte 4 van de 5 kleinkinderen (4 generaties) Ik heb alleen zoveel energie in de vereniging kunnen steken, door de ruimte, die Trijnie mij heeft gegeven, Daarom is het zo triest dat zijn is getroffen door een van de meest wrede ziektes, die er is, (Alzheimer).
Hoewel het proces bestaat uit vergeten, weet ze bijna iedereen nog binnen de vereniging en vertelt ze, hoe ze het mist. Ze heeft op de slotdag geweldig genoten en vertelt er in het verzorgingshuis tot in den treure over. Een leuk feitje is, dat zijn de enige is, die ooit in een vertegenwoordigend team heeft gespeeld. Het betreft het team van Noord Nederland.
Bovenstaande geeft aan hoe belangrijk Victum voor ons is geweest en hopelijk minstens nog 5 jaar blijft, zodat we ook het 50 jarig bestaan nog mogen mee maken.
Henk Donker
